Even terug in de geschiedenis met het verhaal van Pauline
Toen ik per toeval in de teletijdmachine terechtkwam, floepte ik terug naar de tijd van de Vorsten en ontdekkingen. Ik stond in de prachtige spiegelzaal van Versailles, bekeek mezelf eens grondig in zo'n grote spiegel met gouden lijsten. Ik had een grote grijze pruik op. Dat grijze haar was hoog opgestoken en ik droeg een prachtig lang kleed. Ik ging even zitten op een bankje, een grote deur ging open. het was de lakei die verantwoordelijk was voor het lappen van alle ramen en spiegels. Hij zag me en kwam naar me toe en zei zeurend: 'Mais non, je mak niet op die bankskes zieten!' Hij zuchtte nog een keer: ' Als koningin zou u dat toch moeten weet!' Hij plakte er toen nog vlug 'Majesteit' bij, zodat het nog een beetje hoffelijk klonk. Vlug ging ik van het bankje af en dacht: 'Ik ben de koningin van dit prachtige paleis!' 'Mevrouw de koningin, zou u zo vriendelijk willen zijn om de spiegelzaal te verlaten,' 'Oui, d'acoord!'